Na de dag van de arbeid komt het échte werk

1 mei. De dag van de arbeid. Een dag die ik – in normale omstandigheden - onder kameraden zou doorbrengen. In de stoet, op de tribune, pinten tappen op de Grote Markt, al lachend elkaar eens goed vastpakken, de internationale zingen. Ja, ik zal jullie vandaag allemaal heel erg missen.

Maar 1 mei, dat is ook zo veel meer dan een feestdag. Voor ons is deze dag ook de dag van de solidariteit.  

Solidariteit. Met al die mannen en vrouwen in de zorg, die in moeilijke omstandigheden het beste van zichzelf geven in hun zorg voor anderen. Met alle leerkrachten, die met man en macht proberen om onze kinderen te bereiken en de heropening van de scholen voorbereiden. Met alle transportarbeiders, dokwerkers, postbodes en winkelbediendes, die zorgen dat onze winkels open blijven en wij niets te kort komen. Solidariteit. Met de mama en papa die het financieel moeilijker hebben, die extra hard door deze crisis getroffen worden, maar alles doen om er samen iets van te maken. Met alleenstaanden, die al weken alleen in hun kot zitten. Met onze buschauffeurs en reiningingsdiensten. Met de mensen in de sociale sector en de culturele sector. Met de kleine zelfstandige en ondernemers, bij wie het water aan de lippen staat en de freelancers die niet kunnen rekenen op een sterke sociale bescherming.  

Solidariteit. Met de jonge vluchteling, die in een kamp zonder medische voorzieningen bang afwacht en nog steeds hoopt op een betere toekomst weg van thuis. Met de naaister uit Bangladesh die deze maand haar loon niet krijgt, omdat grote Europese kledingconcerns weigeren reeds gemaakte bestellingen te betalen. Solidariteit. Met vakbondsmensen wereldwijd, die soms in de illegaliteit worden geduwd door oude vormen en gedachten, maar blijven vechten voor betere en vooral mensenlijkere arbeidsvoorwaarden voor hun collega’s. Met de jonge holebi die niet ten volle zichzelf kan zijn en hoopt niet ontdekt te worden uit angst voor de gevolgen. Solidariteit. Met de mannen en vrouwen die deze crisis te lijf moeten gaan zonder sterk zorgsysteem dat hen daarbij kan ondersteunen. Met wie vandaag – door de crisis – zijn job verliest en niet kan rekenen op een sterke sociale zekerheid om de klap deels op te vangen.   

Solidariteit. Met al wie vandaag door onrecht en ongelijkheid wordt getroffen. Want dat, beste vrienden, is waar wij voor staan. De strijd tegen onrecht en ongelijkheid. Niet enkel hier bij ons, maar over de grenzen heen.  

Vandaag is de dag waarop die verbondenheid het vuur van onze overtuiging aanwakkert. Waarop we samen dankbaar terugdenken aan de vele decennia van sociale strijd die al werden geleverd, maar vooral een dag waarop we ons klaarmaken voor de strijd die nog op ons wacht.  

Want na de dag van de arbeid, beste vrienden, komt het échte werk.  

Ik wens jullie allemaal – in jullie kot – een fijne en strijdbare eerste mei.